Jedną z głównych struktur naszego ciała, która powinna stanowić priorytet w treningu osób z siedzącym trybem życia, są mięśnie biodrowo–lędźwiowe. Są one zlokalizowane głęboko z przodu naszych bioder i odpowiadają między innymi za ruch zginania. Niestety, aktualnie bardzo powszechnym widokiem jest przykurcz tych struktur, czego najczęstszym powodem jest długotrwałe utrzymywanie pozycji siedzącej w trakcie dnia. Niesie to za sobą szereg komplikacji, takich jak ograniczenie ruchu wyprostu naszego biodra podczas chodu, co następnie może powodować nadmierne wysuwanie kręgów lędźwiowych do przodu i w konsekwencji zbyt duże przodopochylenie miednicy. Taka sytuacja bardzo często prowadzi do dolegliwości dolnego odcinka kręgosłupa, który sam w sobie nie jest pierwotnym źródłem problemu, przez co praca z nim często nie przynosi rezultatów.

Kolejną sytuacją, na którą znaczący wpływ będzie miał przykurcz naszych zginaczy bioder, będą trudności w rozwoju mięśni pośladkowych podczas treningu. Z racji, że mięśnie biodrowo–lędźwiowe pełnią funkcję przeciwną w stosunku do naszych pośladków, przykurcz tych pierwszych może ograniczać potencjał do wzrostu mięśni pośladkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przykłady, trening mięśni biodrowo–lędźwiowych może okazać się korzystny nie tylko z uwagi na swoją funkcjonalność, ale również ze względu na aspekt estetyczny. W pracy z tymi mięśniami, konieczne jest zadbanie o prawidłowe ustawienie naszej miednicy, a następnie zaangażowanie funkcji zgięcia naszego biodra, najlepiej w pozycji, w której nasze kolano będzie znajdowało się wyżej niż staw biodrowy, w przypadku pozycji stojącej lub klęczącej. Niemniej jednak każdy przypadek powinien zostać rozpatrzony indywidualnie, więc zanim zacznie się wdrażać ćwiczenia ukierunkowane na te mięśnie, warto skorzystać z porady doświadczonego trenera, który za pomocą odpowiednich testów sprawdzi, czy takie działania będą w danym przypadku uzasadnione.

Autor artykułu: Paweł Reterski